Jest jej smutno. Patrzy na niebo, na którym gasną ostatnie gwiazdy i czuje przejmujący ostry smutek. Wciąga oddech i mruganiem przegania łzy cisnące się do oczu. Waha się. Odwraca głowę i przez otwarte na oścież drzwi balkonu spogląda w głąb pokoju, z którego przed momentem wyszła. On śpi. Leży na plecach z szeroko rozłożonymi ramionami. Oddycha równo i spokojnie. Ona patrzy wciąż oczarowana na łagodne łuki jego brwi. Kontempluje mięśnie delikatnie zarysowane pod sprężystą skórą ramion. Chciałaby wrócić do niego. Położyć się obok i pozwolić sobie na kroplę szczęścia. Jej ciało wciąż pamięta jego dłonie. Ma na skórze wypalony szlak ich wędrówki. Sama jest sobie winna. Wiedziała co robi. Nie wiedziała tylko dlaczego. Czas na mnie, myśli. Słońce nieubłaganie pnie się w górę i za chwilę pokój zatonie w jego złotym blasku. On nie powinien jej widzieć w świetle dnia. Żaden poddany nie powinien widzieć swej królowej w negliżu. Zwłaszcza nie taki, który wyrokiem królewskiego sądu został skazany na śmierć.
*
Egzekucja rozpoczyna się punktualnie. Ona też jest punktualna. Siedzi na królewskim miejscu, z którego wszystko zawsze idealnie widać. Przywożą go stojącego na wozie, ubranego jedynie w białą koszulę. Szczupłe, bose nogi pokryte ciemnymi włoskami wyglądają śmiesznie wystając spod niej. Pomocnik kata uderza go w plecy gdy wóz staje pod szafotem. Ona wzdryga się, gdy on upada na kolana. Związane z tyłu ręce nie pomagają mu w zachowaniu godności, a jednak w jakiś sposób mu się to udaje. Staje na nogach i wkracza na schodki prowadzące na podwyższenie, na którym czeka na niego kat. Odmawia opaski na oczy. Wstępując na stołek, ustawiony pod pętlą zwieszającą się z solidnej belki, spogląda w jej stronę. Ciemny kosmyk opada mu na twarz. Dmucha zabawnie próbując się go pozbyć, z mizernym skutkiem. Kat zakłada pętlę na jego szyję. Zadaje mu jakieś pytanie. Skazaniec odpowiada na nie skinięciem głowy, po czym ponownie odszukuje ją wzrokiem. Uśmiecha się, gdy widzi, że na niego patrzy. Leciutko kręci głową. Kat kopie stołek. Ciało mężczyzny drga spazmatycznie, gdy pęka rdzeń kręgowy.
*
Wieczorem samotna w swoim niedorzecznie wielkim łożu, zadaje sobie wciąż to samo pytanie. Czy mówił prawdę? Wtedy, gdy szeptał jej do ucha, iż zrobił to wszystko, by mieć prawo do ostatniego życzenia. Do niej. Czy mówił prawdę?